Polska Złóta Jesień

Z pamiętnika dziadka samotnika rok 1950-60 dawna Polska Złota Jesień nie powróci

ZŁOTA POLSKA JESIEŃ

Moja przyjaciółko złota ukochana
co się z twoją sławą dzieje
idziesz z płaczem zabłąkana
gdzie jest twoja radość i nadzieje

Czy już zapomniałaś dawne czasy
kiedy byłaś najpiękniejszą panią w świecie
barwna postać pocieszała ludzi góry lasy
młodość miłość wirowały jak w balecie

Wspomnij sobie miłość między nami
ciepłe czułe pocałunki pośród cienia
na dywanie barwnych liści pod drzewami
spełnialiśmy plany i marzenia

Czemu znikłaś gdzieś w nieznane
bez uścisku pocałunku jak w miłości
dzisiaj płacze moje serce zakochane
i natura która ginie. bez litości

Złota przyjaciółka z łzami tak powiada
jakże mogę dziś nie płakać mieć nadzieje
w mojej porze roku słońcem zima włada
wicher niszczy domy lasy świat szaleje

Kiedy cię poznałem na Bieszczadach
zakochany często malowałem cię w naturze
więc szukajmy jej po śladach
dla wspomnienia chociaż zimno deszcze burze.

namiar www.bisbolek.republika.pl Zapraszam

23.09.2017 autor Wals2

17 lat temu kiedy uruchomiłem stronę w/w gdzie było moje malarswo, historia Bieszczad,zdjęcia,wiersze i księga gości została zablokowana. 30 lipca br niespodziewanie odblokowana czynna

autor

Wals2

Napisany: 2017-05-24 Dodano: 2017-09-23 13:03:40

Ten wiersz przeczytano 1329 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie