popiół

czasami tak bywa w życiu płyniemy w nim szybciej niż czas tylko obliczę świata się zmienia choć my trwamy niezmiennie w nas

podeszłyśmy do równo ułożonego stosu
śladami starego pogorzeliska
ja tylko czułam jego zapach lecz ona
widziała rozpalony siarką żar

obeszłyśmy trzy razy dookoła
na cierpliwość lecz nogą rozgarnęła środek
mówiła iż chce jedynie ugrzać dłonie a jednak
spopieliła pół miasta

z tego powodu osunęły się równo po ciele
obydwa brzegi rozdartego w pół świata
dotykając najczulszych części mrowiska
kotłującego krwisto-szary ogień

oby nigdy nic nie zmieniło tego co dobre a pył pogorzeliska odleciał w dal zostaną wówczas nasze serca i my których nic nie jest w stanie zmienić w po pożarowy żar

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2007-04-11 Dodano: 2007-04-12 12:28:13

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie