Poranek w Piszu.

Już się dachy domów czerwienią i złocą,
mgły białe welony zanurzyły w wodzie.
Czuć ten zapach Pisy podwojony nocą,
zbudziło się miasto w porannej urodzie.

Słychać głosy ludzi, pierwszych co już wstali,
serdeczne"dzień dobry" śle jeden drugiemu.
Głośne śpiewy ptaków płyną gdzieś z oddali.
Każdy wita ranek, by żyć po swojemu.

Dumny, piękny ratusz, słońce w oknach chwyta,
a promyki w szybach tańce wyprawiają.
Wielki Dom Kultury z kościołem się wita,
a z kościoła słychać - "kiedy ranne wstają..."

Wielka wieża ciśnień w nowiutkiej sukience,
wszystkim mniejszym domom na Gdańskiej ulicy
każe pokłon składać uroczej panience.
Dzisiaj taka piękna, a ile lat liczy.

I tak mija ranek na Mazurach w Piszu.
Ludzie są szczęśliwi i miasto kochają.
Żyją tu spokojnie w niezmąconej ciszy
z Pisą - rzeką ,z której wielką radość mają.

Piszu, moje miasto, otoczone puszczą
jak pieluszką matki, wspominam cię mile,
niechaj wszyscy ludzie ciebie mi zazdroszczą,
tu przeżyłam młodość, najpiękniejsze chwile.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2018-03-27 Dodano: 2018-03-27 04:51:21

Ten wiersz przeczytano 1810 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie Okazje Pierwszy Dzień Wiosny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie