Poranek Samotnego Człowieka

Kolejna noc, kolejny poranek.
Za oknem śpiewa jakaś ptaszyna.
W regale ustawiam następny smutku dzbanek.
A regał pod jego ciężarem już mocno się ugina.

Kolejny wieczór patrząc w ekran siedzę.
Chociaż wiele rozmawiam, o życiu, o wojnach, o walce.
Z czasem swą pogłębiam wiedzę.
Lecz od mówienia nie gardło boli, lecz palce.

Czas już spać bo późna godzina.
Na dworze pada, i liście na deszczu mokną.
Zasypiając marze że zjawi się ta jedyna.
Która mój regał ze smutkiem wyrzuci przez okno.

W niebiosa zerkając z pytaniem do Boga
Bujając w obłokach w marzeniach ulotnych.
Pytam, dokąd zaprowadzi nas ta droga?
I czemu na świecie jest tylu samotnych?

Wiersz ten napisałem dzisiejszego poranka, kiedy po długiej rozmowie na GG odczuwałem trochę ból palców. Patrząc przez okno na góry, w zadumie, i zamyśleniu zadawałem sobie pytanie -dlaczego świat jest tak poukładany ? Wielu mężczyzn ma rodziny, żony, dzieci, a porzucają ich dla kolegów, alkoholu. A wielu samotnych oddało by wszystko aby móc chociaż jeden dzień spędzić w cieple domowego ogniska wśród kochającej go rodziny.

autor

Andrzej

Napisany: 2006-07-10 Dodano: 2006-07-10 00:01:11

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 59

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie