Poranek życia
Promień słońca wkradł się przez okno
dając siłę i chęć do życia
ogrzał Twoje ciało
aby miało siłę na kolejny dzień
filiżanka kawy pieści nozdrza
a ranny pocałunek rozpala zmysły
więc podnieś głowę i nie bój się.
coś dobrego się dzieje wokół.
niebo daje znaki w oddali,
skowronek do drzwi puka jakby gość,
otwórz i daj mu do picia coś.
może to szczęście przyszło..
dlaczego Tobie tak smutno?
nie szukaj w mroku życia treści,
on oszukuje i wszystko w sobie mieści.
szukaj celu i rady w gwiazdach,
zapamiętaj drogę do nich,
mapa zawsze się Tobie przyda.
autor
Gonia_K
Dodano: 2007-12-01 00:01:17
Ten wiersz przeczytano 702 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
powiem krótko: masz dar poetyckiej wizualizacji ;-)
Mi kojarzy się ten wiersz z osobą którą niedawno
straciłam...
Ma wielkie znaczenie dla niektórych...
Ciekawe słowa dające nadzieje ... ciekawie to opisałaś
brawo)))
bardzo potrzebne są nieraz takie poranki pełne
jakiegoś optymizmu na cały dzień..
U mnie tylko światło wpadło przez czyste szyby do
wnętrza i obudzilo myśli.Na jabłonce wróble raczą się
jabłuszkami i robi się coraz cieplej na
sercu.Pozdrawiam
bardzo piękny wiersz...i ten promyk słońca o
poranku...w moroku pustka..w gwiazdach radość...mapa
każdemu się przyda aby trafić do celu....
Rozoscieram mape zycia przede mna, rozposcieram
szczescie wiekuisne i wiare, rozniecam uczucia co
wsercu plona, rozniecam malenka garstke milosci...//
wiara czyni cuda, wiec patrzmy w przyszlosc, nie gub
my sie w przeszlosci...// pozdr. :o)
Mapa czasem do celu kretymi drogami prowadzi...ale isc
trzeba czasem nawet się cofajac...
Gdy otworzysz rankiem oczy,promyk słońca Cię
oślepi,przywita słodki pocałunek i pachnąca smaczna
kawa,to już dzień jest piękny.
Ludzie smutni,z problemami chodzą z głową opuszczoną
.Posłucham Ciebie i będę chodził z głową uniesioną ku
gwiazdą ,może wśród nich Ciebie rozpoznam.
Niech cie ten promyk ogrzewa skowronek spiewa ni i
mapa koniecznie ale chyba ciala hiii miły wiersz
podoba mi sie .
Wiesz czytając Twój wiersz myślę o tych, którzy stale
mają w pamięci swoje porażki życiowe i nie potrafią
się od nich oderwać. A przecież kawa tak miło pachnie
nam rano…