Porcelanowa laleczka

Witaj porcelanowa laleczko,
Znów chciałabym z Tobą porozmawiać.
Wokół wszystko jakby martwe,
Zatopione w ciszy.
Tylko wiatr za oknem,
Mówi coś do mnie
Nie rozumiem...
Oj porcelanowa laleczko,
Jak Ci tu dobrze tutaj na tej uprzątniętej półeczce.
Nikt Ci nie wadzi,
Stoisz tak piękna w sukience błękitnej,
A ja znów myślałam o nim.
No wiesz... Bo bym chciała...
Ale on wydaje się obojętny.
I nic się nie zmienia... z dnia na dzień
Wciąż czekam.
Porcelanowa laleczko,
Czemuś taka smutna?
Szkliste masz oczy ,
W jeden punkt wpatrzona
Tam... na drugim regale
Porcelanowy książce stoi.
Chciałabyś stać koło niego
Lecz sama nie możesz nic zrobić.
Pomogę Ci porcelanowa laleczko.
Nich choć jedna z nas
Nie będzie więcej sama.

autor

*sylwia*

Napisany: 2005-09-11 Dodano: 2005-09-13 20:04:48

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie