Porcelanowy Kowal

Bez odpoczynku, bez chwili wytchnienia
Pracuje w kuźni życia, hartując marzenia
Niezmienna wola, każe mu uderzać młotem
Ognista skóra, ocieka zimnym potem

Zwiotczałe mięśnie, bez żadnej pomocy
Mają cel jeden, na przekór swej mocy
Kują serce, uderzając chaotycznie
Po najkruchszym z metali, kują spontanicznie

Zataczając się od zmęczenia, uderza dokładnie
W symbol kruchości, ręka pracuje bezwładnie
Poskramiając metal, lżejszy od powietrza
Przygnieciony ciężarem, łez swego mistrza

Wyjęte z płomienia, lodowate tworzywo
Obrabiane uczuciem, kształtowane na żywo
Na szklanym kowadle, przyjmuje cierpienia
Najdelikatniejszy organ, początek istnienia

Sebastian

autor

osito81

Dodano: 2005-04-09 19:18:50

Ten wiersz przeczytano 812 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie