Porzucona...w rozpaczy

Marcie w trudnych chwilach - jesteśmy z Tobą - przytul - trwaj

Na uśmiechy już nie ma sił,
Bo odszedł ktoś, kto bliski był.
A Ona, jak zagubiona dziewczynka,
Chce dzielną być, choć łza umyka.

Teraz nie dla oczu ta twarz jego,
Tylko dla pamięci, wyrazu bolesnego.
Ten październikowy dzień wbił się nożem w serce,
Bo oczy zamknięte i nieruchome ręce.

Choć tak dużo pytań, za wiele łez,
Drżące wargi, sine oczy, myśli gdzieś...
I był płacz i krótki uśmiech wynaglony,
I będą wspomnienia i wieniec przytulony.

Marzenia o snach i szczęśliwej nadziei,
Teraz jej aniołowie z nieba wzięli.
Czy Bóg tak chciał...a na pewno tak było,
To teraz nieważne, gdy cierpień przybyło.

Słońce zastąpiły chmury, promienie deszcz,
Zamiast czułości, przez ciało cierpki dreszcz.
I smutku cała głębia, melancholijny śpiew,
A w niewidzialnej ciszy, słyszalny zew.

Skruszone płatki kwiatu zastąpi wieniec szary,
Być może obudzą się ciemności koszmary.
Może łzy zaleją zasmucone oczy,
Gdy śmierć nad życiem płachtę swą roztoczy.

I w wielu nadziejach, które serce leczyły,
Teraz najlepsze chwile na nowo odżyły.
A brak bicia serca i dusza uskrzydlona,
Przez Boga w niebiosach będzie utulona.

Wyrok już zapadł i zapadły powieki,
Które w skrzynce zamknięte na wieki,
Otworzy anioł w przepięknej bieli,
Żebyśmy znów pokochać umieli.

A Ona, choć taka teraz zasmucona,
Choć przez nadzieję dziś porzucona,
Kiedyś znowu się uśmiechnie i zrozumie,
Że ciągle przy niej trwa, ten co leży w trumnie.

Z tomiku: " Wedrówka Październikowa"

autor

Cristof7

Napisany: 2007-10-20 Dodano: 2007-10-21 12:35:14

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie