Pośród ogrodu siedzi ta...

On papierówkę ona palkę wodną
Za insygnia jeszcze cierniowy kłąb
Co spaja ich głowy
Pewniej niż obrączka z trującego bluszczu

Król ziewa, dama czka
Odbijając wspomnienia młodości
Kiedy ogród przerósł się im w sad
Nie spróchniał, nie spleśniał

Gdy dzieci upadły już na dno
Drugim się odeszło
Z królestwa pozostał się sad
Ich drzewa ich groby
Ich liście ich pomnik
Zamiast epitafium
Słychać liści szum

Umarli za życia
Goryczy próchnicą
Nawożą swój sen

i tak bym to widział...

autor

deMargo

Napisany: 2009-06-16 Dodano: 2009-06-16 10:26:14

Ten wiersz przeczytano 4070 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie