Poszukiwania utraconych uczuć

Coraz głębsze morza oddalają me serce od stolicy
coraz wyższe wzgórza zamykają kamiennym ramieniem
me brnące we krwi i spiekocie serce.

Gdy poranek wychylił się zza gęstych mgieł
przepowiedział już w zaraniu niewolę mych uczuć
i sprowadził mnie opuszczonego do miasteczka
ciemności i wiecznego obłędu.

Powracam w stalowym uścisku do miejsc skąd wyruszyłem,
poszukuję krwawych łez zabranego w otchłań serca,
po rdzawych ściegach poszukuję swej ostoi i portu jedynego.

Jak długo jeszcze potrwa ta wędrówka?
gdzie gorzkie piołuny upraszają się o pocałunek,
gdzie czarne stawy chłodzą spragniony przełyk trucizną.

Coraz bledsze stają się ślady w słonecznej
i okrutnej fontannie wrogich dni,
słona rosa zasklepia ciosami rany mych zmęczonych nocy.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-05-17 Dodano: 2007-05-17 14:52:41

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie