Potargane kwiaty...

Potargane kwiaty codzienności,
Umarłe choć żyją, krwawią niczym maki.
Połamane łodygi nie dziwią już,
Zdeptano ich niewinność...
Ślady noża zamazane przez czas
Nadal przypominają okrutną prawdę o nich samych-kwiatach zła;
Tych blizn nie da się pokonać, przynajmniej nie teraz;
Nadal wydają na świat swoich potomków,
Coraz silniejszych...
Więc po cóż wschodzić pąkom, po cóż tak się trudzić?
Po cóż trwać bez celu...i po cóż umierać w zapomnieniu...

autor

Imagia

Dodano: 2004-09-04 10:55:29

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie