potępieni

my
odwiecznie tępieni za życie
za liść który opadł zmęczony
i spoczął w grobowcu narodzin
za słowa zbyt ciężkie i śmiałe
milczymy
w tłumnej zadumie
nikt nas nie słucha
każdy zamyka znudzone powieki
w pięści chowa płatki stokrotek
i tupie nóżkami potrząsa głową
nie chce usłyszeć

to my
zrywamy martwe litery
z ogłoszeń na drzewach
słowa małe a głośne
stawiamy nagrobki
najtaniej

oni
zapatrzeni w lepsze wczoraj
widzą zadraśnięte dotykiem motyle
skażone zdławionym oddechem
drewniane schody
krzyczące pod uciskiem ciężkich westchnień

to ja
naruszam własność prywatną sumienia
świat przechodzi obok

autor

Patusia

Dodano: 2005-06-09 13:53:34

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie