powiewy ...

Wiosna wreszcie nastała, świat zbudziła uśpiony,
z mrozu który na rzece, fale złapał w swe szpony,
rozbudziła polany, dając owym blask świtu,
roztańczyła chmur białość w nieba toni z błękitu.

I pognała, gdzieś w nieznane,
gdzie są łąki malowane,
gdzie swą grzywę kąpie brzoza
w strugach zimnych górskich rzek.

A tym czasem wśród trawy, słychać liczne zabawy,
zając kłania się słońcu, gdyż jest świata ciekawy,
żuraw z czaplą się wadzą, o ryb srebrne ogony,
a wtór przy tym im dają sroki i gwarne wrony.

Wiatr ogrzała promieniami,
nuci słowik swój aksamit,
kot się z cicha brzegiem skrada,
nozdrza wabi żabi skrzek.

Słońce cieszy każde oko,
śle uśmiechy swym obłokom,
cień wydłuża szarą postać,
to na jego smutki lek.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-04-03 Dodano: 2018-04-03 09:29:19

Ten wiersz przeczytano 1227 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie