POWOLI ...

Powoli
Godzina za godziną
Z mozołem
Rok za rokiem
Wspinam się
Po stromych schodach

Do NIEBA.

Ze spuszczoną głową
pokornie
Unosząc otwarte dłonie
bezbronnie
Pokonuję wysokie stopnie

Do NIEBA.

Kres mej wspinaczki
niepewny
Kraniec bolesnego wysiłku
niewiadomy
Dlaczego tak ciężko mi iść ?

Do NIEBA.

Samotna .
W głuchej ciszy
Nogę za nogą podnoszę
By bliżej i bliżej mi było

Do NIEBA.

Ciężar nieznśny
uciska
Występków ołów przygważdża
Stopy do tańca nawykłe
w drodze dalekiej

Do NIEBA.

Czasu przeszłego nie liczę
O grzechach swoich zamilczę
Gdy kolanami dotykam
marmuru chłod obojętny
Na schodach , co wiodą

Do NIEBA.

Lecz pewna jestem , że dojdę
Na szczycie stanę spokojnie
Wzrokiem potoczę dokoła
Szczęśliwa

Myśli pozbieram bezładne
Z uśmiechem spojrzę na BRAMĘ
Co NIEBO za sobą ukrywa

Potem otworzę ramiona
Krok zrobię i ...
Nic nie pokona
Mnie w locie szaleńczym

Do PIEKŁA.

Kiedyś myślałam , że jestem w Niebie Dziś wiem , że to Piekło było . I choć ku Niebu podążam W Piekle się smaży ma Miłość. Predzej czy póżneij tam wrócę Diabły rogate odgonię Miłość z kotła wyciągnę I ciałem własnym zasłonię. Co dalej będzie ? No , nie wiem.... Myśl mi dokucza okropna Ze obok kotła Miłosci I Ciebie , miły , tam spotkam.

autor

Lizzy

Napisany: 2007-02-26 Dodano: 2007-02-26 22:22:32

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie