Ze sztambucha klasycznej blondynki

" Taka sobie bajeczka" 2 pt. NORMALNIE NIENORMALNI

Normalnie nienormalny był...
A ona ?
Ją na językach zwykł nosić tłum
– mówili że szalona

Ona i on
Normalnie nienormalni
Znaleźli siebie przypadkowo ?


Ona jak księżna przez życie szła
A on ?
On latał nad jej głową

Kiedy zlądował u jej stóp
Stanęła oniemiała
Gdy podniósł na nią oczy swe
- wtem muzyka zagrała

Minęła go , on minął ją
Udając obojętność
Ale zaprzeczał temu puls
I krwi gorącej tętno

Ponownie znów spotkali się
Nie raz , nie dwa , nie kilka
Kapryśny los w kułak się śmiał
A w nich grała muzyka

Te same nuty , ten sam rytm
Ta sama ciał rozmowa
Chociaż odmienne twarze dwie
I beznamiętne słowa

Bronili się
Przed światem złym
I przed sobą nawzajem

Każde z nich
w swoją stronę szło
Zostając poza Rajem

Wracali gdy
tęsknota ich
goniła nieprzytomna

Wśród ukradkowych paru chwil
Dawali sobie Dobro

On jej radosny uśmiech niósł
Ona mu pewność dawała
Dwójce samotnych bliźniaczych dusz
Muzyka przygrywała

Jednako postrzegali świat
On z chmur
Ona ze szpilek wysokości

Świat, pełen ludzkich , podłych wad
Świat , który im zazdrościł

W marzenia oddalali się
Od Ziemi , co za twarda
On przy niej skrzydła rozpinał swe
Ona traciła hardość

On plany snuł śmiałe jak nikt
I cele do spełnienia
Ona z zachwytem słuchała go
Nie pragnąc nic odmieniać

We dwoje byli silni tak
Jak zespolona skała
Bez siebie zapadali w mrok
A muzyka… milczała

Jednak nie mogli razem być
Czemu nie potrafili?
Co ich zniszczyło?
Życie ? Czy fakt
– że tak NORMALNI byli ?

autor

Lizzy

Napisany: 2007-02-27 Dodano: 2007-02-28 14:02:33

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie