Powrót do korzeni

Po wielu latach wracając w te strony,
Aleją dębową szedłem setny raz.
I chociaż byłem już życiem zmęczony,
Odniosłem wrażenie, że stanął tu czas.

Ożyło serce stwardniałe, jak gruda,
Gdy dębów rozłożyste konary ujrzało.
Czy spokój właściwy odzyskać się uda?
Bo dobre samopoczucie to jeszcze za mało.

Drzewa, które tutaj stoją wciąż z godnością,
Chcą być otoczone opieką człowieka.
By dzień dzisiejszy powiązać z przeszłością,
Ocalić od zapomnienia, gdy tak czas ucieka.

Któż mógłby przewidzieć, że wrócę te strony,
W których przeminęły najpiękniejsze lata.
Sam pomysł powrotu, choć trochę szalony
W niczym nie zakłóca rytmu tego świata.

Z tą ziemią mnie wiążą wspomnienia młodości,
Niewinne amory na łonie przyrody.
Teraz tu powracam żeby złożyć kości,
Do marszu w zaświaty wybudować schody.

Dziękuję Zyta za konstruktywny komentarz.

autor

jarmolstan

Dodano: 2010-01-11 10:27:01

Ten wiersz przeczytano 1702 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie