Powrót do źródła

Kiedy cisza i gorycz nad głową się snują,
wtedy ciemność nade mną jak chmura przepływa,
myśli rozmyślnie chłodzi, radość wydmuchuje.
Wątki smutkiem brzemienne, gęste jak oliwa,

cień rzucają na umysł. Jest ich całe mrowie.
Matka Ziemia otacza przyjaznym ramieniem
urnę z potomka pyłem. Odszedł bliski człowiek.
Przed laty powstał z prochu, w popiół się zamienił.

Pragnę wrócić do źródła, z którego pochodzę,
gdzie miłość jest jak morze, każda kropla duszą.
Już jest bliżej niż dalej, długo jestem w drodze,
śmierć przychylna barierę do krynicy skruszy.

Będąc łzą w oceanie, połączę się z synem,
w ujmującym uścisku jedności doznamy.
Razem będziemy zgłębiać pośmiertną krainę,
ojciec z dzieckiem złączeni, znowu ramię w ramię.

autor

Sławomir.Sad

Napisany: 2023-11-04 Dodano: 2023-11-04 18:53:33

Ten wiersz przeczytano 2495 razy

Oddanych głosów: 76

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie