Powrót z przeszłości
To jest jak gdyby kontynuacja wczorajszego wiersza.
Byłem, gdzie kiedyś piękne chwile,
z kimś bliskim los pozwolił przeżyć,
by złożyć kwiaty na mogile
i serce bodźcem natchnąć świeżym.
Czas zatarł ślady dni szczęśliwych,
swojskie, co we mnie drzemie w środku,
paru znajomych jeszcze żywych,
twa fotografia na nagrobku.
Miejsc nie poznaję świat się zmienia,
nie do nich gna tęsknota dzisiaj,
lecz do tej która we wspomnieniach,
wciąż żyje, choć odeszła z życia.
Bym nie zapomniał że miłości
i śmierć bolesna nie zabije,
nawet gdy stygną namiętności
i tak kochaniem człowiek żyje.
Komentarze (23)
Wzruszający i piękny wiersz.
piękny uwiles nastrój ...wzruszający wiersz
Kochaniem i dla kochania.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam:)
Bardzo ladny wiersz...
a w Twoim sercu tyle ciepła, romantyzmu, melancholi i
odrobinę smutku
a Twoje wiersze zatrzymują, pobudzają, zapadają w
pamięć
JAK DOBRZE, ŻE JESTEŚ
ciepły i nastrojowy bardzo ładny +++
Piękny, wzruszający wiersz, a puenta -
niesamowita...Pozdrawiam serdecznie...
Kochaniem żyje człowiek i jest ono najcenniejszym
skarbem :)
witaj,w miarę upływu czasu więcej za nami,niż przed
nami,ukłony
" i tak kochaniem człowiek żyje" - brawa ogromne
karacie kochany, za takie przesłanie... Cudeńko:)))
Najpiękniejszych snów życzę:)
tamten wiersz też przeczytałam
ten też z łezką w oku
to co było nigdy w człowieku nie minie
jeszcze taka miłość
pozostaje w sercu na zawsze:)
pozdrawiam:)
Piękny, wprawia w zadumę. Cieplutko pozdrawiam
Bo jakże bez miłośći przejść przez życie- niemożliwe.
:)
To prawda! człowiek żyje kochaniem i wszystko na tej
ziemi ma jakiś cel i sens++++++
Pozdrawiam serdecznie :))
Uczucie to wielkie było
i się nie wypaliło.
Pozdrawiam.