Pozamiatane
Pustka.
Biała cisza aż po horyzont.
Pagórki wspomnień
srebrzą się
w księżycowym świetle.
Z milczącego nieba
spada czasami
kometa bólu.
Dotknięta całkowitą afazją
- mowy i rozumienia,
nie umiem już
pisać wierszy.
Czas zatrzasnąć wieko.
autor
Anulka
Dodano: 2013-07-19 11:54:57
Ten wiersz przeczytano 775 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Na szczęście nie piszesz o sobie:))
bardzo wymowny wiersz pozdrawiam :)
Wymownie, o chwilowym kryzysie. Miłego dnia.