Pożegnanie
To nie ludzie, lecz potwory, które
zabierają szczęście.
Nie wiedząc jak boli, odchodzą
bezszelestnie.
A w tobie wciąż ból gra i cierpienie prosi
o koniec.
Lecz nie ma siły, aby wygrać tę scenę.
Zamilknę na amen, byś wiedział, że
cierpię.
Utulę oddechy i zamknę w sobie,
Zrozumiesz nasz koniec, choć nie będzie to
proste…
autor
Mała Marzycielka
Dodano: 2009-09-23 16:38:28
Ten wiersz przeczytano 441 razy
Oddanych głosów: 0
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.