Pragnienie

Twoja miłość kwitła w mym sercu
Lecz usychałam ją niegdyś
Gdy nie widziałam Cię na horyzoncie mych źrenic
I nadal więdnę
Bo Cię nie widzę, nie słyszę, nie czuję
Lecz tylko szmer mego oddechu
Pragnie odezwać się by prosić o miłość

Wiem, do miłości zmuszać nie mogę
Choć wrodzona - sama zmusza
Schować jej także nie potrafię
Bo niekontrolowana - wymyka.
Jak niebo wydaje krople wody
Tak ja krople łez wydaję ku Tobie
Moje usta pragną skraść Twój jeden pocałunek
By niemoc kochania
Zamknęła na moment me serce

autor

kasztanek20

Dodano: 2007-01-31 12:09:20

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie