....prawdziwa cnota....

Raz pewien krytyk spotkał się z cnotą.
Pomyślał : - przecież mnie to przystoi.
Wprowadzę w życie to słynne motto :
„prawdziwa cnota – krytyk się nie boi”.

Cnota, jak cnota – była nieśmiała.
Krytyk uczoną daje poradę;
Namawia, by się więc rozebrała.
Zaraz poznamy tu nagą prawdę

Ona się broni – znam takie sztuki.
Niech mi da spokój – policję wezwę!
Nie bój się dziewczę, to dla nauki.
Będziesz pisała piękne poezje.

Jak dla nauki, to niech się stanie!
Ona na sztukę pazerna była.
Dalej już wiemy;- och,,,ach…kochanie !!
I dla poezji cnotę straciła.

Krytyk, choć bał się – już się nie boi.
Poeta mówił; nie trzeba się bać.
Gdy spotkasz cnotkę – zawsze (przy)stoi.
Vivat poetki – cnotliwa brać!!

...a niech się która obrazi, to........skrytykuję...jak on...

autor

yamCito

Napisany: 2006-10-08 Dodano: 2006-10-08 14:15:30

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie