Proch

Przykryjcie mnie workiem, szkoda białych płucien
Nie przywiązujcie wagi do grobowych desek
Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz
Użyźnię glebę wyrośnie lasek
Gdy w piach pójdę, wiatr mnie rozwieje
Piesek rozmoczy, a kura wygrzebie
Stanę się pyłem, ziarnkiem i prochem
Co był człowiekiem
Lecz umarł, nie żyje
Wszystko ustało, rozpadło się
I teraz w ziemi rozłazi się
Kto mnie pozbiera i razem złoży?
Kto mnie od nowa raz jeszcze stworzy?

autor

splendor

Dodano: 2005-08-28 14:02:38

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie