Promienny uśmiech

Rozbierz mnie ze wspomnień
w blasku srebrzystego księżyca.
Ocierając rzęsiste łzy
powiedz, że tli się nadzieja.

Schorowane doznania
o śmierci nieśmiertelności
osiągnęły swoją pełnię
swoją doskonałość...

Lecz ty wciąż wierzysz,
że nadejdzie nowy dzień
a szpitalne korytarze
to tylko dodatek do życia wiecznego.

Truchleję, gdy widzę
twój promienny uśmiech
i nadzieję jaśniejszą
od wszystkich gwiazd.

Rozrasta się powoli
Ból,
Tęsknota,
Żal...

Na monitorze
jednostajnie
prosta kreska płynie...


Nie zdążyłeś ubrać mnie z powrotem...

autor

Szklista

Dodano: 2007-03-12 20:49:49

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie