Prośba

Naucz mnie Boże człowieka- gadzinę
Psiaka przypominać, choć odrobinę

Kochać bezgranicznie plugawe ręce,
Miłością darzyć za wszystko w podzięce
Cieszyć się życiem i pychą nie nosić,
Ciosy od życia cierpliwie znosić
Do nogi się łasić, skomleć pod drzwiami,
Nie czekać do śmierci z przeprosinami!
Pozwól o Miłosierny…
Nie znać ludzkiej hierarchii świata,
Wszystko co żywe traktować jak brata
Żywić się tylko marnymi resztkami,
Nie dąsać się na tych co biorą garściami

Lecz ja znam naturę ludzkiego stwora,
Co gorzej niż świnia w swym życiu się nora
Tytułując się zacnym Panem Świata
Niewoląc wszystko, co go otacza
Korona pychy oczy mu wkrótce zasłoni
I więcej się Tobie już nie pokłoni!
Dlatego pozwól mi o Miłosierny
Umrzeć pod płotem nieznany,
Bym zapomniał że człowiekiem zostałem nazwany…

autor

Kmicic

Napisany: 2007-02-07 Dodano: 2007-02-08 00:04:54

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie