Prowadź

Wiersz - osobiste przeżycie

Gdyby mi kiedyś wspomnienia przewodniczyć miały
to wspomnę,
jak dawno temu w dzieciństwie bajkowe scenki się działy
Gdy wracam do wspomnień, w oczach stają one przede mną
Przeczytasz moją powiastkę, posłuchaj, na chwilkę bądź ze mną

Szara uliczka, szare domostwa, szarzy zmęczeni ludzie
Trotuar. Idzie samotnie ona. Elegancka, mówię o niej jak o cudzie
Byłem chłopcem, ona dojrzałą stanowił postać
Podchodziłem do niej, brałem pod ramię
poznawała mnie - cichutko, proszę zostać, prowadź!

Odprowadzałem ją do drzwi jej domu z wypiekami na twarzy
Opowiadałem jej co wokół się zdarzyło i co się może zdarzyć
Chłopięco paplałem jej słów ogromnie wiele
Snułem jej o tym wszystkim co się wokół dzieje

Była ciekawa mojego chłopięcego paplania, twarz jej w radości
Słuchała idąc obok mnie , żegnała przed domem z twarzą radości
Pożegnałem ulicę, gdzie była ona
poszedłem w życia krużganki i jego labirynty
Wspominałem czasem ją i moje szczenięce chwile
to już był czas młodości zamknięty

Po latach wstąpiłem na dziecięcą uliczkę
Widzę domy szare, ten sam trotuar, gdzie ona?
Szczęście. Idzie, dalej elegancka już staruszka
do ziemi przygięta
Podchodzę, bez słowa biorę pod ramię
Poznała! Wróciłeś?
rzekła zlękniona
Wróciłem by opowiedzieć, co widziałem i przeżyłem
przez ostatnie życia lata

Żegnamy się czule, również jej domek starością upada
trzyma się jak boska łaska
Żegnam ją i jej trotuarowy o podłożę stuk
w dłoniach jej od dzieciństwa nieodłączna biała laska

Już nie zobaczę jej i nie usłyszę stuku laski o trotuarowy bruk
Wziął ją do siebie, razem z białą laską, dobry Bóg

Autor : Slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2013-06-22 Dodano: 2013-06-25 06:46:15

Ten wiersz przeczytano 840 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie