Proza życia

Szarość dnia
Szare myśli
Codziennie wplata w życie...

Podnoszę swe powieki
Tak ciężkie i zbolałe
Kiedy wstaje o świcie...

Znów otwiera się przede mną
Zwykłe życie...

Nic się już nie dzieję
Moja twarz nie promienieje
Jak niegdyś...

Wygasa uśmiech
Stłumiony podmuchem nudy
W codzienności pełnej obłudy!

Krok za krokiem...
Podążam swą ścieżką samotnie

Krok za krokiem...
Patrząc wciąż markotnym wzrokiem...

Choć dokoła tyle głów
Wyłaniających się z miejskich tłumów...

Choć tyle zasłyszanych szumów
Wciąż przez głowę i uszy przemyka
Ta prawdziwa bliskość wciąż gdzieś umyka...

Każdy podąża w swoją własną stronę
A na głowie ma koronę...
Koronę egoizmu...

W duszy zaś swe własne królestwo
Swój własny świat!
Nieustannie tworzony przez szereg lat!

autor

@niołek

Napisany: 2005-11-15 Dodano: 2005-11-16 19:07:44

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie