Proźby krzyk żelazny

Dlaczego jesteśmy tacy twardzi?
Zamykając się na słońca promienie
Kłócąc się jak wilki zażarci
Jak strugi zimnego deszczu,oblewające zimne kamienie

Dlaczego nie potrafimy słuchać?
Kiedy wszyscy krzyczą w rozpaczy
Ludzkiego nieszczęścia najlepiej nie ruszać
Naszego nikt więcej już nie zobaczy

Dlaczego nic nie widzimy?
Jeśli milionem barw świat się mieni
Marząc o szarości, bezczynnie siedzimy
By stać się częścią światła cieni

Niech dusze zatwardziałe otworzą się na moje słowa!
Niech z oczu ślepych spłynie mgła piekielna!
Niech na światło otworzy się każda ludzka głowa!
Niech śmierć nigdy nie będzie śmiertelna!

O dobry Boże wysłuchaj dziś modlitwy krzyku
Niech z ust moich wypłynie wreszcie pieśń radosna
Pośród ludzkiej nędzy i rozpaczy ryku
Zakwitnie zielenią,pośród czerni, wiosna

Niech dusza moja klęknie dziś przed Tobą
I jak kartki wyrwiesz grzechy moje
Zasnę wtedy z nadzieją że pozostałem sobą
Tak zasną wszyscy czytając grzechy swoje

Dziś krzykiem wznosi prośbę kaleka
Jak usta me niestrudzone jęczą do świata
Otwórzcie dziś serca na drugiego człowieka
Niech pokochają dziś ludzie własnego brata.

Usłyszcie, proszę, co gardło me krzyczy!
Dosyć bólu,cierpień,mek i goryczy!
Niech miłością zapłonie żałosny pęd owiec!
Niech z serca zdejmą żelazny pokrowiec!

autor

Vergil

Dodano: 2007-07-10 13:34:14

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie