Przebudzenie

Dla Anitórka

Z ociąganiem otwierasz oczy
Czas najwyższy boskości
Odkryć szlak miłości
Nim nam religia umysły zbroczy.
Nim zostaną z nas spustoszone wraki
Straconych nadziei; na świat obrażeni
Pełni pustotą pychy a jednak strwożeni
rozżarzonej boskiego miłosierdzia motyki.

Ledwie widzisz świat dookoła
Szarpiesz się, wołając do Boga,
A on ponurą ciszą cały czas woła
Każdego z osobna, po prawdziwym duszy imieniu.
Naucz się ufać nie mowie i słownemu mamieniu
Lecz serca uderzeniom w piersi twej,
A usłyszysz to miłości wołanie
Pełne smutku i żalu - łkanie.

Otwórz wreszcie oczy swe...
I współczuj światu i mi tego istnienia
Niegodziwego, ale jakże ważnego
W mglistej nadziei wiecznego zbawienia.

autor

Peter_lin

Napisany: 2006-05-02 Dodano: 2006-05-02 23:46:37

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie