Przebudzenie

To był zwykły ranek, taki jakich wiele.
Nie spowity smutkiem, lecz też nie wesele.
Rzec można nijaki, nawet bylejaki.
Mimo silnych starań, tak dla niepoznaki,
baczny obserwator z czasem zauważy,
że wnet melancholia jawi się na twarzy.
Tak jak w marcu śnieg spadł, nieoczekiwany,
tak poranek zwykły stał się nieudany.
Lecz nie trwały długo niepewności chwile.
On rozjaśnił nastrój śląc słowa mi miłe.
Ja pragnąc złagodzić swe wcześniejsze żale,
odkryłam uczucia owite w woale.
Co mnie jeszcze czeka? Tego nie wiem wcale.
Cieszę się, że żyję! A co tam morale...

w oczekiwaniu...na śnieg...i nie tylko

autor

Ada

Dodano: 2004-12-16 21:31:58

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie