przemijanie

... i znowu znicz zapalamy,
wkładamy chryzanteny do wazonu,
kładziemy palmy i wieńce
na groby naszych przodków.

Wpatruję się w niebo,
w jego listopadowy błękit
przymracza moje nadzieje,
a delikatny, chłodny wiatr
rozwiewa marzenia.

Ale jest jednak nadzieja
- wieczna szczęśliwość,
wieczne życie.

I dziwię się temu życiu,
że takie prędkie,
takie perfekcyjne we swoim działaniu
takie bliskie,ale tak dalekie.
Przemija,
i spada,
aż na samo dno.
Opada jak te liście
ogałacające drzewa.

wyglądam wciąż jednego
- upragnionego spojrzenia!

autor

lilijka55

Napisany: 2009-11-01 Dodano: 2009-11-07 23:18:27

Ten wiersz przeczytano 368 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie