Przeminąć.

Każdej istocie. Bo wszyscy przeminiemy.

Spoglądam na żółte żonkile więdnące w promieniach tęsknoty...
Mrok ciszy i smutku dom ten ogarnia...
A skrzydła tego anioła co wcześniej latał z radością pokryły się kurzem starej miłości...
Słychać w tej pustce śmiech dzieci, które nie żyją już dawno...
A teraz w tym starym domu...
Zamieszka ktoś młody, szczęśliwy...
Po latach wielu drogi.
Drogi nadziei, cierpienia i wspomnień...
Odejdzie.
Odejdzie do, którejś krainy.
Nieba... lub piekła.

autor

Mayla

Dodano: 2007-01-20 17:51:40

Ten wiersz przeczytano 380 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie