Przenicowany duch

Zaplątani w płomyki róż
Labirynty płatków cienie
ocieramy dusze
O ciernie rozczarowań
Cicho skuleni w skrzydłach anioła
Delikatny puch ciepła jego ducha
Kołysze rany wspomnień
Głaszcze trudne chwile
Co przerosły nas nad wyraz
Zagłuszyły zniewoliły
W uścisku łez bezradności

Soku żywego jasności ciepła spokojności
Trzeba mi Aniele Stróżu mój
Zagubiony w Tartarze mrocznych głębin
Gnije; paraliż nicości
Popieli mi dusze

Nawóz Metanoi czy błoto Hadesu?

Refleks oczu wypalonych
Przeszywa ból obojętności
tonę

autor

casiell

Napisany: 2009-04-03 Dodano: 2009-04-03 06:34:00

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie