Przetrwać

Nie takie to proste nadstawiać policzek
raz za razem zbierać, chwaląc sobie życie,
kiedy złość zapłonie, zaczerni spojrzenie,
otuli mrok duszę, zjałowi sumienie,
zaciśnie dłoń w kamień, jad słowa zatruje,
a radość ulewą ognistą opluje,
bo bywa tak przecież, że bardzo się starasz
i kochasz to życie i się nie użalasz,
i walczysz, upychasz co złe w zakamarki,
zaklejasz i łatasz na życiu te szparki,
oblepiasz wciąż taśmą pęknięcia i rysy,
i giniesz, umierasz w jałowej tej ciszy,
i trwasz tak niezmiernie, ku chwale dla trwania,
i dajesz wciąż z siebie co masz do oddania,
i płonie czerwienią ta łuna nad twarzą,
i marzą się gesty spokojne, tak marzą,
i dotyk jak jedwab, co spływa powojem,
i wsparcie gdy musisz upadać ze znojem,
i człowiek, co będąc nie zgasi spojrzenia,
nie zamknie błękitu, nie wciśnie do cienia,
i jeszcze przez chwilę wytchnienia od siebie,
to chyba wystarczy by przeżyć w tym niebie.

autor

smutne oczy

Napisany: 2013-02-18 Dodano: 2013-02-18 00:22:17

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie