Przystań

Jestem szczerym chłystkiem żyjącym w smutnej pustce
Zakotwiczony w przystani samotności czekam na odprawę przyszłości.
Z każdą falą przypływa nadzieja z każdym promieniem słońca rodzi się wiara serca. Serca, które dryfuje w wszechświecie monologi.
W zatoce wiecznej łzy przechylam się jak pałąk pod ciężarem śmierci.
W klepsydrze czasu jak ziarenko się przelewam i z chwili na chwile umieram
Umiera ciało i upada trwoga, ale zawsze pozostanie ma dusza od Boga

autor

lukasz_20

Napisany: 2005-01-26 Dodano: 2005-01-26 13:53:51

Ten wiersz przeczytano 623 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie