Psalm

...

Za oknem dzień, szarością zwykłą rozlany,
anioł jak cień, w niepewność splątany
mgłą samą, w ciszy tchnieniu obnażony,
jakby rzecz jednym słowem – zatrwożony.

Miał ten anioł jedno z Ziemi wspomnienie,
gdy jeszcze mężczyzną był na tym łez padole,
dręczyło go ono, lecz Boga spytać bał się,
pamiętał butelkę trucizny stojącą na stole,

pamiętał pytanie, co spać mu nie dawało,
pamiętał spojrzenie, i ciszę wokoło,
pamiętał brak gestów, jak głos jego wołał
nie pamiętał za to, jak to się wtedy stało,

czy możliwym było, by stracił wiarę,
we własne mniemanie o ludzkiej duszy,
w splątanych lianami znaczeń buszu,
zgubił się, jak dziecko w złym śnie?

Błysk i nagle świadomość gruchnęła,
na znak tego grzmot uderzył, zadrżała gleba,
i w piwnych oczach Ona mu stanęła,
co go spojrzeniem wypędziła z Nieba,

spojrzeniem dziwnym, zagadek pełnym,
i anioł od teraz jednej myśli wierny,
błądzi i szuka, znaleźć chciałby,
w ciemnych przestworzach światełko miałby,

światło bijące z oczu nieodgadnionych,
choć może to wrażenie nie jest spełnione,
może to wszystko tylko jego domysły,
i anioł umrze, widząc, że owe myśli prysły...??

...

autor

Style

Napisany: 2007-11-29 Dodano: 2007-11-29 16:58:08

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie