Ptaszki

Siedzą na ławeczce dwie miłe staruszki,
posypując ptaszkom bułeczek okruszki.

Wesołe są babcie, ptaszki też się cieszą,
bo do tych okruszków bardzo chętnie śpieszą.

Ptaszków się zebrało dość nawet gromadnie,
widocznie spragnione pokarmu co spadnie.

A babcie bez przerwy sypią okruszynki,
widząc jak są głodne te biedne ptaszynki.

Zlatują się ptaszki, jest ich cała chmara,
każdy chociaż troszkę dojeść sobie stara.

Na razie nie walczą, dużo jest jedzenia,
no i babcie chętne dalej do karmienia.

A ptaszków przybywa, i choć nie wypada,
to w końcu skrzydłami zaczęły okładać.

Babcie bezskutecznie szukają kruszynki,
by móc uspokoić wkurzone ptaszynki.

Tumult stał się straszny, pióra fruną rwane,
ptaszki coraz bardziej chcą być dokarmiane.

A tu puste torby, babcie roztrzęsione,
i już się nie cieszą lekko przestraszone.

Szybko wstały z ławki, siły jeszcze miały,
najszybciej jak mogły od ptaszków pognały.

Zostawiły miłą lecz głośną gromadę,
nie mogąc poradzić sobie z tym układem.

Prawda tu wynika z przemyśleniem takim,
dokarmianie owszem uszczęśliwia ptaki.

Ale bez przesady, to mądre stworzenie,
i potrafi samo odnaleźć jedzenie.

autor

Grand

Napisany: 2008-06-09 Dodano: 2009-01-16 10:25:39

Ten wiersz przeczytano 755 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie