Pudełko zapałek

Jestem jak pudełko zapałek,
Mam w sobie określoną ilość pomysłów,
Które zapalam swoją kreatywnością,
Lecz nie potrafię utrzymać płomienia
I pomysł, który wdrożyłam do realizacji
Wypala się, parzy me dłonie
I ulatuje wraz z wiatrem w zapomnienie.

Każda moja ambicja,
Każda nowa myśl
Po jakimś czasie wypala się lub gaśnie,
Gdy osiągnie granice wytrzymałości
Lub zabraknie odpowiedniej ilości tlenu,
Gdyż ktoś zamyka je pod kloszem.

A mi zaczyna powoli brakować sił,
Gdyż w moim wnętrzu kończą się pomysły.
Wypaliłam się już niemal doszczętnie
I niedługo zostanę tylko pustym pudełkiem,
Utracę chęć do odkrywania czegoś nowego
Aż w końcu każdy porzuci mnie lub co gorsze
Spali, tak ja spaliłam swoje wszystkie dotychczasowe plany.

I jak z prochu powstałam tak w proch się obrócę,
Pójdę w ślad wraz z wiatrem
Za niezrealizowanymi planami,
Zasieję ambicje w głowie innej osoby
Po to, by za jakiś czas być powodem,
Dla którego ona również spłonie.

autor

księżycowa_królowa

Napisany: 2023-08-31 Dodano: 2023-08-31 19:58:33

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie