Pudło

Tu krok w prawo, dwa metry,
To znów w lewo, pół kroku,
Mieszasz, sztuczne powietrze
Wciąż szukasz świeżego polotu,

Tu znów zerkniesz na ścianę,
Znów Cie gorszy wyglądem
Tu popatrzysz w odbicie
Już masz dosyć tych wspomnień

Ta skrzypiąca podłoga,
Co odlicza minuty,
i te puste butelki,
Których zliczyć nie mogę

To znów mija godzina
To znów mija i doba
Dzień powtarza się znowu
Dzień równy - miesiącowi

Och jak chciałbym, choć raz
Złamać ten schemat praw
Och jak chciałbym, choć raz
Wyjść Spontaniczność pudła bram

Spontaniczność mych lat,
To jak tysiące braw,
Na śmierć milionów z nas
To jak pusty śmiech,
Nad losem niewinnych serc

Rutyna ma,
Zbrodnicza,
Jak ta lana krew, co dnia
Nie robiąc już
Żadnego wrażenia

autor

Marcin221190

Napisany: 2009-07-07 Dodano: 2009-07-07 12:37:57

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie