Puste krzesła

Samotność dojrzewa w srebrzystych koronach
liść opadł i tylko mnie jednego boli,
odchodził dostojnie, w zapomnieniu skonał,
chłodną strugą czasu odpłynął powoli.

Przez chwilę trzepotał jak żagiel na wietrze
sprawiając wrażenie, że żyje, że tańczy,
jeszcze się tą złudną obietnicą pieszczę,
a już go unoszą chłodne wody Hańczy.

Coraz więcej brązów na zielonym płótnie,
kustosz wiatr wspomnienia po polach rozwiewa,
mrugają światełka, co dzień wstawać trudniej,
straszą puste krzesła i półnagie drzewa.

Nadszedł czas spoczynku i złotej nostalgii,
w starych fotografiach odwiedzać nas mogą
ci których kochamy, więc po raz ostatni
zatańczmy na wietrze nad żwirową drogą.

autor

ireczek

Napisany: 2014-10-06 Dodano: 2014-10-06 14:20:49

Ten wiersz przeczytano 1317 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie