Puszka Pandory

Szła Miłość prze pole.
Szła Miłość przy stodole!
Szła i szła przez miasto, wieś!
Chciała życie dobre wieść!

Znalazła po drodze małego Chłopczyka,
Który o pewną ją drogę zapytał.
Ona znała odpowiedź i...
Wskazała Jemu pobliskie drzwi!

On, dziękując, szybko tam ruszył,
Bo doskonale wiedział, kto się tam zaszył!
Kiedy znalazł się już u drzwi.
One otwarły się tuż przed Nim.

W środku zobaczył Miłość i Dobro.
Życie, Przyjaźń i Wielką Mądrość.
Wszyscy go bardzo dobrze przyjęli,
Lecz Kim on był nie wiedzieli!

I tak, wśród ludzkich uczuć, tych dobrych.
miłosnych, przyjaznych i bardzo mądrych.
Otwarła się wielka i zła Puszka Pandory.
I zło wyłoniło się ze swojej nory!

Tak też widzicie, że Miłość niekiedy jest ślepa.
Nie jest porównywalna z konstrukcją cepa.
Nawet tak wielka pani i wielki lud,
nie wiedzieli, że do serc wpuścili Brud.

Brud był w postaci Zła, Nienawiści.
Egoizmu, Pychy i Ludzkiej Zawiści.
Nikt nie rozpoznał w malutkim Chłopczyku,
Jak wiele złego jest w ludzkim dotyku!

autor

Adax

Dodano: 2007-10-21 18:34:42

Ten wiersz przeczytano 1889 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie