Pytasz czym jest Wojna?

„Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani, Że za tobą idą, że za tobą idą Chłopcy malowani?”

Starszy brat z bitew wraca odpocząć,
Dopada go młodszy o radę prosząc.
Powiedz miły mój bracie, co to jest Wojna?
Żołnierz kręci głową wzdychając z wolna.

Pytasz czym Wojna jest prawdziwa?
Wiem to, choć moja broda jeszcze nie siwa.
Powiem, bo nie wie kto nie był w okopie,
Usiądź i słuchaj, co brat rzecze tobie.

Wojna…
To nie spacer niedzielny,
Tam wytrwa tylko dzielny.
Przy każdym kroku pot zalewa skronie,
Bo wejście na minę oznacza szybki koniec.

Wojna…
To nie obóz leśny harcerzy,
Tam zwierze z broni mierzy.
Bo warty nie są przed niedźwiedziami,
Niedźwiedzie nie zarzynają we śnie nożami.

Wojna…
To nie taniec w letniego deszczu kroplach,
Tam ludzie przed deszczem skryci w okopach.
Bo krople z samolotów padają, ciała żołnierzy rozrywają,
Ziemię wojacy nawadniają, łzy rzewne strugami spływają.

Wojna…
To nie krótka szkolna wyprawa,
Tam nie wiesz, co w losie przypada.
Nie wiesz, gdzie cię szalone koleje zdarzeń wywiodą,
Kiedy rodzinę ujrzysz? Czy ujrzysz nim cię w grobie złożą?

Wojna…
To nie strzelanie do kaczek,
Tam kaczki mają kolekcje czaszek.
Bo kaczki nie zabijają, nie biorą jeńców i nie torturują,
Tam kaczki granaty miotają, żywcem chwytają i okrutnie mordują.

Wojna…
To nie kariera w poszukiwaniu sławy,
Tam nikt nie pamięta oddanych dla sprawy.
Nie ma aparatów, dziennikarzy, ni kamer, ni telewizji,
Giniesz sam łapiąc za zdjęcie rodziny, wokół tylko chłopcy z dywizji.

I wreszcie Wojna…
Wojna wszystko zmienia,
Ruszasz chłopcem i radość twą twarz rozpromienia.
Wracasz mężczyzną i nie potrafisz śmiać się jak wtedy,
Dręczą koszmary, złe wspomnienia krwi i biedy.
Wracasz do ukochanej dziewczyny,
Dziewczyna zapomniała, że były zaręczyny.
Czujesz żal nadludzki, ale nie masz co rodzinie się żalić,
Nie zrozumieją oni, choćby bardzo się starali.
W końcu nad nagrobkiem kolegi z frontu klękasz,
Gorącymi łzami zimny marmur zalewasz,
Cicho śpiewasz wspólną z dawna pieśń,
Odwiedzasz cmentarz codziennie aż marmur pokrywa pleśń,
Aż na łożu śmierci w tym ostatnim tchnieniu zmysłów,
Żałujesz jednego, jednego nie pozbędziesz się zamysłu,
Że wszystkie te lata oddałbyś za tę jedną jedyną szansę,
By wrócić na bitwy pole, jeszcze raz na wroga obrać trasę,
I w oczy śmiejąc się przeznaczeniu poczuć krew na piersi,
Ostatnim dźwiękiem byłby spadający, własny nieśmiertelnik.

Z lękiem patrzy młodzik na brata,
Starszy nieobecnym wzrokiem pokój omiata.
W końcu pyta młokos brata swego z Legionu,
Wojna jest straszna, wrócisz do batalionu?
Pytasz czy wrócę? Czy pod ogień dział się rzucę?
Mówię ci, wrócę! Życie na szalę i wyzwanie wrogom rzucę.
Bo na Wojnie barak domem, kompania rodziną, pole bitwy szkołą najtrudniejszą z wszystkich.
A Wojna…
Wojna jak narkotyk,
Poczuj bliskiej śmierci chłodny dotyk,
A już się nie uwolnisz z okowów ognia bitwy,
I zawsze wrócisz, nieważne czyś z Polski czy z Litwy.

"Wojenko, wojenko, co za moc jest w tobie, Kogo ty pokochasz, kogo ty pokochasz W zimnym leży grobie."

autor

Patrycjusz_Last Patriot

Napisany: 2007-05-01 Dodano: 2007-05-01 20:03:37

Ten wiersz przeczytano 1364 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie