Rachunek sumienia

Dobrze zapłacę.
Zapłacę cała sumę za moją wulgarność.
Przepraszam. Żałuję.
Tak na prawdę, to wcale nie żałuję,
ale przepraszam.
Chyba wypada przeprosić.
Tak. To prawda bawiłam się życiem,
jak tylko mogłam.
Ilu chłopców miałam?
Chyba nie zliczę.
Ilu naprawdę kochałam?
Tylko jednego.
Przecież prawdziwa miłość zdarza się tylko raz.
I ten raz był z każdym
Przepraszam za nich.
Miałam przyjaciółkę. Taka prawdziwa.
Od serca. Może trochę wyidealizowaną.
Rozmawiałyśmy szczerze o wszystkim.
Opowiadałyśmy o mężczyznach.
Jacy są...wiecie, jak smakuje grzech.
Za to też przeproszę.
W końcu powinnam, bo to niemoralne było.
A moje włosy?
Prawie zapomniałam. Za nie też przepraszam.
W końcu fantazja przemawiały
zatracone w czerwieni...
A te kolczyki? Cudne były.
Pasowały do uśmiechu. Nie! Do oczu.
Na pewno pasowały mi do oczu błyszczących,
jak błękitne cyrkonie.
Ojej. Zapomniałam za to przeprosić.
Za marzenia też.
Te spełnione i te, które zostały tylko marzeniami.
Ile już się nazbierało?
Nie wiem czy się wypłacę.
Przeprosiłam już chyba za wszystko.
Za młodość?
Nie. Za to nie przeproszę.
To mi się należało.

autor

babette

Dodano: 2008-05-25 17:23:24

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie