Radioactive zone VI: Unknown

Stoję po kolana w trawie. Ociera się o mnie wilgotnymi źdźbłami
od nieustannego deszczu.
Kłębią się pokłady chmur. Idą powietrzem podwójne, potrójne
widma…
Coś do mnie mówią w szumie wiatru,
we wstrząsach gorączkowego chłodu.
Otwierają się
i zamykają
― milczące usta…

Przytłacza mnie niewyobrażalna tęsknota, kiedy patrzę na te wątłe, pojedyncze drzewa.
Ranią moją twarz padające z ukosa lodowate krople…
Trawa, wszędzie kołysząca się trawa ze rdzawym nalotem straszliwej radiacji!
Jestem w jakimś sennym zapętleniu, w którym obowiązuje jedynie powolne znikanie
z czyjejś,
nieznanej woli.

I w tej pustce nie jestem w stanie odgadnąć czy poranione chorobami,
zdeformowane ciało
należy do mnie, czy do kogoś całkiem innego…

Stoimy na wprost siebie.
Ono i ja.
Stoimy w absolutnej ciszy, w której słychać jedynie cichy szmer rozpędzonych protonów
śmierci.

Ono: w podartych łachmanach i brudne, tkwiące w błotnistej ziemi.

Ja: przezroczysty, unoszący się jak jakaś mara.

Spogląda na wprost, patrząc ― tak jakby przeze mnie, co jest jednoznaczne
z zerwaniem ze mną jakichkolwiek więzów.
Odwraca się i odchodzi, utykając na lewą nogę i w dziwnym pochyleniu.
Widzę, że rozgarnia trawy, zmierzając ku przymglonej gęstwinie, ku największemu stężeniu
śmiertelnej łąki.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=wK0O5Wdj_NM

autor

Arsis

Napisany: 2019-04-07 Dodano: 2019-04-07 00:25:26

Ten wiersz przeczytano 822 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie