Radość...

tam gdzie śmierć spowija
skronie
i gdzie mgła zbawieniem jest
właśnie tam krzyż mój niosę
i o łzy zabijam się

nicość odkryłem w
rynsztoku grzechu
w konfesjonale
podartych słów

gdzieś po drodze
straciłem siebie
moje myśli pogniótł strach

kiedyś zapłaczę na swym pogrzebie
posypię trumnę spróchniałą krwią
rdza na ciele zapuści korzenie
wtedy naprawdę poczuję życie

autor

blazej01

Napisany: 2007-02-03 Dodano: 2007-02-04 21:50:21

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie