Raj o poranku

W purpurowym Słońcu świt się budzi blady,
wiatr wyrwał ku niebu, obłoki zatrzymał.
I runął jak piorun, jak sokół złocisty -
białe żagle z masztów niemalże pozrywał.

A woda mieniąca się barwą błękitu,
drugi brzeg maluje oparami brzasku.
Ozonowy zapach w szuwarach się pląta
krzyk łabędzi ginie w kormoranów wrzasku.

Z pluskiem srebrne fale,obmywają piaski,
na wyspie dwa bobry brzózkę obgryzają.
Ważki się ganiają w liściach nenufarów,
dzwońce w zagajniku arie wydzwaniają.

Nagle, boleń stary z ogona wystrzelił,
aż kilka uklei na brzeg wyskoczyło.
Mewy zakrzyczały, zakwakały kaczki,
kręgi się rozeszły - znowu cicho było...

autor

Stumpy

Napisany: 2015-01-12 Dodano: 2016-01-12 10:14:00

Ten wiersz przeczytano 1058 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie