RAJD

Kiedyś czułem pęd życia na autostradzie losu.
Gnałem przed siebie z wiatrem, szczęśliwy tą drobiną,
jaką miałem od Ciebie... Tak piękną, tak cudowną.

Pamiętam- świeciło słońce! Droga była prosta i łatwa!
Do jedynego celu, mającego sens.
Myślałem, że tak będzie wiecznie. Do końca...
Wierzyłem, że twaez anioła będzie ciągle ze mną!
Do samej mety wyścigu, w którym wygrywałem
z całym podłym światem.

Pędziłem z miłością jak z pilotem.
Ona objaśniała mi co robić, jak pokonać zakręty.
Start był nagły i ostry!
Jak nagła była świadomość o życiu twoim
stworzonym wyłącznie dla mnie! Bo tak chciałaś...
I chwile były szybkie, piszące teraźniejszość
najpiękniejszymi literami, dającymi poczucie spełnienia...

Tylko jednego nie przewidziałwm w tym rajdzie:
czas okazał się jedyną przeszkodą nie do pokonania.
Rozbiłem się o jego skały bezlitosne.
Koniec rajdu dla mnie. Nie wygram życia.
Już nigdzie nie dobrnę. Nie zdążyłem.
Zakręt życia ze skałą czasu zniszczył wszystko!

Z ranną miłością- pilotem życia
muszę wracać... choć nie chcę!
Wracać bez Ciebie, nie wiedząc do czego...?!
Na start życia. Tylko po co?

Dziś już wiem, że nie mówiłaś prawdy,
obiecując bytność swą zawsze i na zawsze,
choćby świat się walił- przy mnie.
Bo nie ma Ciebie. Nie będzie.

Płacząc jak chłopiec z rannymi uczuciami,
znacząc krwią duszy drogę, którą przebyliśmy
cofam się do startu powoli
ssąc jad wspomnień.
Gdy dojdę do początku, nie zacznę od nowa!
Bez Ciebie to nie ma sensu...
Żadnego.

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-05-12 09:22:17

Ten wiersz przeczytano 1098 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie