Rany, które wciąż dokuczają

Jego wizyty były dla niej zawsze jak promyk słońca. Znowu rozpłynął się w powietrzu, uleciał jak zjawa, a wraz z nim cała radość minionych chwil.
Rzeczywistość brutalnie wdarła się w myśli. Jej oczy przyciągały uwagę, nieobecne, przepełnione niezmiernym smutkiem. Po bladych policzkach spływały
strumienie łez. Nie mogła uwolnić się od obrazu jego twarzy i oczu, które przypominały bursztyn zbierany na plaży. Jej śmiech pozostał jedynie wspomnieniem, a gdy rozlegał się na krótką chwilę,
brzmiał jak przypadkowo potrącone struny instrumentu. Wciąż rozdrapywała rany pisząc wspomnienia i wiersze prozą.
O miłości, która nie umiera tak z dnia na dzień. Wiośnie, gdy wzdłuż drogi sady są białe i pachnące, a zapach przenosi
daleko wesoły, południowo-zachodni wiaterek. Lecie, z mnóstwem kwiatów chińskich lilii, mieczyków i innych , z burzami i nawałnicami popołudniowymi.
Z półprzeźroczystym tłem nieba, utkanym z zieleni, różu i błękitu. O wschodach i zachodach słońca, gdy płyną jasne obłoczki ozłocone wschodzącą kulą słoneczną i wtedy , gdy zachodzi i wygląda jak olbrzymia szkarłatna wycinanka przylepiona do zamglonego nieba. O jesieni, gdy w dolinach nie ma liści, a nad okolicą zwisają ciężkie mgły. Zimie, z tajemniczo milczącymi
śnieżnymi, białymi polami w świetle księżyca, targanego wiatrem nieba, cieniach drzew piękniejszych od samych drzew. Rany, które jej zadał, może nie bolą tak już jak kiedyś, ale wciąż jeszcze dokuczają.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-07-28 Dodano: 2011-07-29 20:38:55

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie