„Ratunek duszy”
Do wcześniejszego wiersza „Dusza zmęczona”...
Upadłem w otchłań trawiącą,
w sam ogień, co pali wnętrzności.
Dymem musiałem oddychać,
duszącym fetorem zgnilizny.
Gdzie jęk i rozpacz dookoła,
ze zgrzytem zębów się miesza.
Daremne jest szukać litości,
tam szatan ludzkość udręcza.
Pojawił się wtedy maleńki,
blask jasny, jak słońca promyczek,
i słowa donośne w oddali
- pójdź za mną i złap mnie za rękę!
Zrzuciłem z siebie złe myśli,
porzuciłem wszystkie swe grzechy.
Usłyszałem najpiękniejszą poezję
Idź! Ja odpuszczam ci grzechy!
autor
Aludog
Dodano: 2013-03-18 17:15:47
Ten wiersz przeczytano 1987 razy
Oddanych głosów: 31
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (31)
Musi byś jakiś promyczek,jakaś nadzieja.Pozdrawiam.
Fajny wiersz,pozdrawiam
dobrze poprowadzona myśl, od czarnej rozpaczy do
światła nadziei
Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze i głosy ;)
Bardzo ładna i mądra refleksja...
I o to tego maleńkiego blasku jasnego warto się
trzymać:)) Pięknie oddaje tę rzeczywistość ..
Szlachetny :)
Dobrze oddałeś upadek i oczyszczenie. Pozdrawiam!
dobrze że dostrzegłeś rękę i nie odrzuciłeś pomocnej
dłoni
piękny wiersz --pozdrawiam:-)
Pierwsza połowa bardziej mroczna, od trzeciej zwrotki,
od razu jaśniej, delikatniej: "pojawił się...", I tak
miało być...i udało się. Pozdrawiam
Ładna refleksja:)
Jest jeszcze ...i nie grzesz wiecej ...pozdrawiam
Czasami życie staje się takie a nie inne i nie
potrafimy zrozumieć, dlaczego to nas musiało spotkać?
Żyjemy dzięki temu, że wiara jak zawsze umiera
ostatnia:)
Bardzo refleksyjny jest Twój wiersz i powiem Ci, że
też ma coś w sobie?
Pozdrawiam serdecznie:)
Uf!!! co za wiersz, bardzo dosłowny jak dla
mnie.Podoba mi się.Pozdrawiam
Czyste sumienie, lżej na duszy.
Pozdrawiam.