Realna baśń

Sen mnie powoli znużył
Powieki zamknął magicznie
Mur rzeczywistości zburzył
Pomalował wszystko tak ślicznie

Otworzył bramę do marzeń
Zasiał trochę sennej radości
Był stwórcą wyjątkowych zdarzeń
Świat rozpływał się w błogości

W wymyślonym, tajemniczym ogrodzie
Pragnienia przybrały szaty codzienności
Kołysały się jak butelka na wodzie
Z której uwolniła się kropelka miłości

Mogłam wsłuchać się w szum uczucia
Poczuć i cieszyć się jego delikatnością
Uniknąć od nienawiści zatrucia
A dzielić się najcenniejszą czułością

Zamkniętymi oczyma na niebo spoglądam
Podziwiam wieczne drzewa i te kwiaty mające dusze
Dłoń przed siebie daleko wyciągam
Dla Ciebie kawałek obłoku złapię i pokruszę

Tutaj zawsze widzę ścieżkę właściwą
W każdej chwili potrafię odnaleźć śmiech
Nutę szczęścia posiadam krzykliwą
Podążać za jasnością to przecież nie grzech

Staram się nie zawracać i nie zbłądzić
Bo taki bliski był cel spełnienia
Jak ślepiec, znów w ciemności nie mogę rządzić
Przebijające się przez okno słońce, rozkazuje zapomnienia

I ponownie jak co noc, wędruje
Przez krainę snu bajeczną
Dech mi w piersiach ujmuje
Przechodzę tą drogę, tak dla mnie bezpieczną...

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-06-25 Dodano: 2006-06-29 21:23:12

Ten wiersz przeczytano 1282 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie